Jej światło widoczne jest z odległości 18 Mm (mil morskich) i jest ono emitowane w 6-ścio sekundowych okresach. Latarnia świeci przez 4 sek. i gaśnie na 2 sek. W języku żeglarskim charakterystyka taka nosi nazwę światła przerywanego.
Historia latarni zaczęła się w 1871 roku, była to wtedy zwykła lampa wciągana na maszt stacji pilotów. Zasięg takiego światła był niewielki i wynosił zaledwie 6 Mm. W 1892 roku zbudowano u nasady falochronu, przy ujściu rzeki Słupia, nową stację pilotów z ośmiokątną wieżą na zachodnim narożniku budynku.
Całość skonstruowana jest z czerwonej licowanej cegły. Budowla przetrwała bez większych zmian do czasów dzisiejszych. Tuż po wojnie latarnia nosiła nazwę Postomino i dopiero od 1 stycznia 1947 roku jej nazwa brzmi Ustka.
W latarni przykrytej stożkową kopułą umieszczona jest soczewka bębnowa z 1000 W promiennikiem. Latarnia jest udostępniona do zwiedzania. Światło latarni morskiej w Ustce mogą Państwo obserwować z Columbusowej plaży.

Światło latarni morskiej w Czołpinie można dostrzec z odległości 21 Mm i ma ono charakterystykę grupową przerywaną. Ośmiosekundowy cykl podzielony jest następująco: 1 sek. światła, 2 sek. przerwy, 3 sek. światła i następnie 2 sek. zaciemnienia.
Latarnia w Czołpinie jest najbardziej oddalona od terenów mieszkalnych ze wszystkich polskich latarni, brak świateł miasta powoduje, że jest doskonale widoczna w nocy. Położona jest na wysokim wzniesieniu, w odległości 1000 m od brzegu morskiego, na północ od miejscowości Smołdzino i na zachód od jeziora Łebsko (na terenie Słowińskiego Parku Narodowego).
Latarnię zbudowano w latach 1872 – 1875, a materiały na budowę były dowożone barkami od strony morza (ze względu na trudno dostępny teren). Wieża latarni jest okrągła, zbudowana z czerwonej licowanej cegły. Średnica wieży u podstawy wynosi 7 m, natomiast w górnej części 6.2 m. Wieża zakończona jest wystającym gzymsem oraz balustradą, wewnątrz której umieszczona jest laterna. Obiekt posiada własne zasilanie i jest niedozorowany, w sezonie tj. od 1 maja jest udostępniany zwiedzającym.
Odwiedzając Czołpino warto zajrzeć do otwartego w 2019 roku muzeum Słowińskiego Parku Narodowego – „Osada latarników”. Efektowna wystawa porusza tak temat lokalnej flory i fauny, jak i historii latarnictwa.

Jest ona pomocna żeglarzom oddalonym o 15 Mm. Latarnia pracuje w cyklu piętnastosekundowym. Świeci ona przez 2 sek., gaśnie na 3 sek., świeci przez 2 sek., po czym gaśnie na 8 sek. Charakterystykę taką nazywamy blaskową grupową.

Pierwsza wzmianka o latarni morskiej w Darłowie pochodzi z 1715 roku, kiedy zarządzono ustawienie świateł po obu stronach ujścia rzeki Wieprzy. W 1885 roku zbudowana została u nasady falochronu wschodniego nieduża stacja pilotów, do której przylegała kwadratowa wieża służąca jako punkt obserwacyjny wyposażony również w źródło światła stałego. W 1927 roku dobudowano jeszcze jedną kondygnację i nad nią laternię z białą stalową kopułą i galeryjką widokową.
Budynek latarni dotrwał w takim stanie do czasów dzisiejszych. Źródłem światła jest żarówka halogenowa o mocy 100 W umieszczona w automatycznym sześciożarówkowym zmieniaczu. System wyposażony jest również we własne rezerwowe zasilanie z baterii akumulatorów. Latarnia morska w Darłowie jest narażona na ataki wody morskiej – zdarza się, że wzburzone fale docierają do budynku latarni. W związku z tym ściany wykonane są z cegły ceramicznej i obmurowane dodatkową warstwą cegły oraz otynkowane mieszaniną cementowo – wapienną. Latarnia jest już udostępniona do zwiedzania.

Dziewięciosekundowy cykl latarni można rozpoznać z odległości 23 Mm. Ma ona charakterystykę światła błyskowego grupowego: latarnia rozbłyskuje na 0,45 sek., gaśnie na 2,05 sek., ponownie emituje błysk o długości 0,45 sek. i gaśnie na 6,05 sek.

Latarnia usytuowana jest w odległości 400 m od brzegu morskiego. Początkowo zbudowano w 1829 roku latarnię, która okazała się być zbyt niska – jej światło zasłaniały okoliczne lasy, a mieszkańcy Jarosławca nie zgodzili się na ich wycięcie, obawiając się zapiaszczenia swoich pól uprawnych. Samej wieży nie można było podwyższyć ze względu na zbyt słabą konstrukcję. W związku z tym, w latach 1835 – 1838 zbudowano nową latarnię – wieżę z czerwonej cegły o wysokości 33.3 m, z elewacją podzieloną na cztery kondygnacje. W tym kształcie dotrwała do dzisiaj. Źródłem światła jest lampa obrotowa 3-tablicowa, na każdej tablicy znajdują się po cztery żarówki oraz dodatkowo dwie żarówki zasilane z akumulatorów. Latarnia jest udostępniona do zwiedzania, czynna w godz. 10-13 i 15-20.

Latarnia widoczna jest z odległości 23,5 Mm. Podobnie jak latarnia w Jarosławcu ma charakterystykę błyskową grupową, przy czym pracuje w dłuższych, dwunastosekundowych cyklach: emituje krótki blask (0,3 sek.), dalej przerwa (2,2 sek.), blask (0,3 sek.), przerwa (2,2 sek.), ponownie blask (0,3 sek.) i wreszcie dłuższa przerwa (6,7 sek.).

Latarnię zbudowano w latach 1904 – 1906. W przekroju poziomym wieża jest szesnastokątna, a jej największa szerokość w podstawie wynosi 7,3 m i zmniejsza się ku górze, gdzie jest zakończona dwoma białymi galeriami widokowymi. Latarnia ma nietypową konstrukcję – jest zbudowana ze stalowych płyt, poskręcanych ze sobą za pomocą śrub. Styki poszczególnych płyt są dodatkowo uszczelnione ołowiem. Od wewnątrz ściany są wyłożone grubym korkiem pomalowanym na biało.

Latarnia stoi na wysokiej wydmie, 1000 m od linii brzegowej w pobliżu miejscowości Stilo (na niektórych mapach określanej jako Osetnik). Źródłem światła jest lampa obrotowa wyposażona w trzy tablice, z których każda zawiera po sześć żarówek oraz dodatkowo dwie żarówki zasilane z akumulatorów. Latarnia jest połączona z wieżą sygnalizacji dźwiękowej, która znajduje się w pobliżu plaży. W czasie sezonu letniego jest udostępniana turystom.

Goście wypoczywający w Słonecznych Suitach widzą światło latarni Stilo przez okna.