Jej światło widoczne jest z odległości 18 Mm (mil morskich) i jest ono emitowane w 6-ścio sekundowych okresach. Latarnia świeci przez 4 sek. i gaśnie na 2 sek. W języku żeglarskim charakterystyka taka nosi nazwę światła przerywanego.
Historia latarni zaczęła się w 1871 roku, była to wtedy zwykła lampa wciągana na maszt stacji pilotów. Zasięg takiego światła był niewielki i wynosił zaledwie 6 Mm. W 1892 roku zbudowano u nasady falochronu, przy ujściu rzeki Słupia, nową stację pilotów z ośmiokątną wieżą na zachodnim narożniku budynku.
Całość skonstruowana jest z czerwonej licowanej cegły. Budowla przetrwała bez większych zmian do czasów dzisiejszych. Tuż po wojnie latarnia nosiła nazwę Postomino i dopiero od 1 stycznia 1947 roku jej nazwa brzmi Ustka.
W latarni przykrytej stożkową kopułą umieszczona jest soczewka bębnowa z 1000 W promiennikiem. Latarnia jest udostępniona do zwiedzania. Światło latarni morskiej w Ustce mogą Państwo obserwować z Columbusowej plaży.