Słowiński Park Narodowy

Koniecznie odwiedź

Słowiński Park Narodowy odwiedzany jest przez tysiące turystów, zamiłowanych w pięknie i zmienności jego krajobrazu. W celu zachowania jednego z najcenniejszych ogniw rodzimej przyrody, jaką bez wątpienia jest Kraina wody, wiatru i piasku, do uprawiania turystyki wyznaczono jedynie wybrane obszary Parku, jak również wprowadzono określone zasady jego zwiedzania.

Ich przestrzeganie przez zwiedzających przyczynia się do skutecznej ochrony osobliwości przyrodniczych Wybrzeża Słowińskiego. Służy również temu, aby wspomnienia z letnich wakacji zapisane w pamięci lub na kliszy fotograficznej były udziałem kolejnych pokoleń. Informację o przepisach i ograniczeniach, jakim podlega ruch turystyczny na terenie Parku, znajdą Państwo wzdłuż szlaków turystycznych, na parkingach oraz przy obiektach dydaktycznych.

Wyjątkowość Parku

Słowiński Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych w Polsce i jednym z 2 parków nadmorskich. Został on utworzony dla zachowania w niezmienionym pięknie systemu jezior przymorskich, bagien, torfowisk, łąk, nadmorskich borów i lasów, a przede wszystkim wydmowego pasa mierzei z unikatowymi w Europie wydmami ruchomymi. O randze i wartości przyrodniczej SPN świadczy fakt umieszczenia go w międzynarodowej sieci obszarów chronionych takich jak: HELCOM BSPA, Światowy Rezerwat Przyrody czy obszar wodno-błotny Ramsar.
Przyroda Słowińskiego Parku Narodowego odznacza się unikatowymi walorami i jest jednocześnie charakterystyczna dla środkowego wybrzeża Bałtyku. Największym bogactwem obiektów, zjawisk i procesów przyrodniczych odznaczają się Mierzeja Łebska oraz przymorskie jeziora. Do najbardziej unikatowych wartości środowiska Parku należy zaliczyć bogactwo odmiennych ekosystemów i ich niezwykle dynamiczne relacje przestrzenne. Dla przykładu zmiany położenia linii brzegowej Morza Bałtyckiego w makroskali dokonywały się przez tysiąclecia, ale nieomal każdego dnia na plaży można śledzić ten proces w miniskali, obserwując formowanie się lagun i ich wypełnianie piaskiem, wyrzucanym przez fale morskie na brzeg.

Ruchome wydmy

Środkową część Mierzei Łebskiej, odcinek o długości około 5 km między jeziorem Łebsko a morzem, zajmują wydmy, wędrujące z prędkością 2-10 metrów na rok. Przenoszony przez wiatr piach tworzy nieustabilizowane wzniesienia o wysokości 30-45 metrów, zasypując nadmorskie lasy, bagna, a nawet tereny zamieszkane. Z drugiej strony, przemieszczające się wydmy odsłaniają szczątki niegdyś zasypanych drzew. Spod piasku wyłania się niesamowita sceneria „cmentarzysk” tworzonych przez kikuty drzew. Największe zmiany w krajobrazie zachodzą jesienią i wiosną podczas sztormów na Bałtyku. Piasek przemieszcza się już przy wietrze, który wieje z prędkością 5 metrów na sekundę.

Łącka Góra

Najwyższa ruchoma wydma to Łącka Góra o wysokości 42 metrów. Prowadzi przez nią siedmiokilometrowy szlak rozpoczynający się w miejscowości Rąbka, położonej 2,5 km od Łeby. Można go pokonać pieszo lub na rowerze, a przybycie go daje namiastkę tego, co może nas spotkać na pustyni. Ze szczytu Łąckiej Góry roztacza się niezapomniany widok: w kierunku zachodnim rozciągają się olbrzymie wydmy, na końcu których widać latarnię w Czołpinie, bardziej na lewo widnieje wzgórze Rowokół i tafla jeziora Łebsko.

Tempo przemieszczania się wydm nie jest jednolite. Zachodnią i wschodnią część mierzei zajmują wydmy paraboliczne, które charakteryzują się mniejszą ruchliwością i przemieszczają się o ok. 3 m na rok. Większość z tych wydm została zalesiona. Na najwyższej z nich w Czołpinie znajduje się latarnia morska, z wieży której możemy podziwiać pustynny krajobraz Słowińskiego Parku Narodowego.